In this Chapter, Maria Kronfeldner discusses whether psychological essentialism is a necessary part of dehumanization. This involves different elements of essentialism, and a narrow and a broad way of conceptualizing psychological essentialism, the first akin to natural kind thinking, the second based on entitativity. She first presents authors that have connected essentialism with dehumanization. She then introduces the error theory of psychological essentialism regarding the category of the human, and distinguishes different elements of psychological essentialism. On that basis, Kronfeldner (...) connects historical, socio-psychological, and philosophical insights in order to show that although essentialism can act as a catalyst for dehumanization, it is not necessary for it. Examples relate to dehumanization in the context of colonialism and evolutionary thinking, to the history of dehumanizing women from Aristotle to 19th-century craniology, and to contemporary self-dehumanization and ‘lesser mind’ attribution. (shrink)

Maria Kronfeldner’s Preface and Introduction to the Routledge Handbook of Dehumanization maps the landscape of dehumanization studies. She starts with a brief portrayal of the history of the field. The systematically minded sections that follow guide the reader through the resulting rugged landscape represented in the Handbook’s contributions. Different realizations, levels, forms, and ontological contrasts of dehumanization are distinguished, followed by remarks on the variety of targets of dehumanization. A discussion on valence and emotional aspects is added. Causes, functions, (...) and consequences of dehumanization, and the prospects for reducing or undoing it, are introduced. The systematic overview closes with a discussion of some important theoretical complexities that arise in studying dehumanization. After these systematic sections, the scholarly work on dehumanization gets situated in the broader intellectual landscape of debates about the ‘human’ in the humanities and social sciences. The Introduction ends with some notes on scope, limitations, and intended readership of the Handbook. (shrink)

Lekarski obowiązek niesienia pomocy pacjentom wynika nie tylko z zapisów Kodeksu Etyki Lekarskiej, lecz przede wszystkim z przepisu art. 30 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty (u.z.l.), nakazującego lekarzowi udzielenie pomocy „w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki”. Zastosowania przepisu art. 30 u.z.l. nie wyłącza również klauzula sumienia, zawarta w przepisie art. 39 u.z.l. stanowiącym, iż lekarz może co prawda odmówić (...) wykonania świadczenia niezgodnego z sumieniem, jednak tylko wtedy, gdy nie spowoduje to niebezpieczeństwa utraty życia, ciężkiego rozstroju zdrowia oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki. Z kolei, w pozostałych okolicznościach, w przypadku odmowy udzielenia świadczenia, lekarz musi wskazać realne możliwości jego uzyskania u innego lekarza lub w innym podmiocie leczniczym. Dalsze rozważania mają zatem odpowiedzieć na pytanie, czy obecny kształt przepisu art. 39 u.z.l., z zastrzeżeniem zapisów art. 30 u.z.l. nie stawia lekarza przed dylematem: odpowiedzialność prawna czy sumienie. (shrink)

Der vorliegende Beitrag ist als ein Versuch zu verstehen, dem polnischen Leser eine recht seltsame Position aus der Reihe der deutschsprachigen Lodzaica, nämlich die 1913 im Verlag August Grüning in Pabianice herausgegebene Sammlung von Witzen und Anekdoten mit dem Titel 'Ne Mütze voll Witze aus Lodz und Pabianice’, näherzubringen. Der Verfasser des schmalen Bändchens, der sich hinter dem Pseudonym Wilfried Spectator verbirgt, ist Reinhold Piel, ein Deutscher aus Pabianice. Als Satelitenstadt von Łódź, der sich damals sehr rasch entwickelnden Textilmetropole, bildete (...) auch Pabianice in jenen Jahren zweifelsohne ein Teil des in ganz Europa einmaligen und eigenartigen multikulturellen und multiethnischen Tigcls. Reinhold Piel stellte sich mit seinem Büchlein die Aufgabe, ein Sammelporträt der Mentalität des typischen Vertreters jenes Tigels von Kulturen und Sprachen zu zeichnen. In der mehrere disparate Elemente integrierenden Gemeinschaft funktionierte der Humor sicherlich als eine Art Sicherheitsventil, mit dessen Hilfe man bestrebt war, Fremdes zu „zähmen“ und Konflikte zu entschärfen. Scheinbar abstrakte, „auslachende“ Beispiele haben sich wahrscheinlich ebenfalls vortrefflich als Methode bewährt, andere diplomatisch zu sensibilisieren, aber auch eigene Nachteile und Unzulänglichkeiten mit Abstand zu sehen. Der universale Charakter der Anekdote als literarisches Genre beruht u.a. auf ihrer Ahistorizität und Konkretheit zugleich, ihr narratives Werkzeug hingegen - die individualisierte Sprache des multiethnischen Milieus - liefert hervorragenden StolT für sprachwissenschaftliche Forschung. Ein besonders interessanter Aspekt ist dabei vor allem die Frage nach der Übersetzbarkeit bzw. Unübersetzbarkeit von Kulturidiomatik. Um dem Leser entgegenzukommen und ihm den historischen und informativen Wert der besprochenen Sammlung bewusst zu machen, wird im Anhang - zum ersten Mal in der polnischen Sprache - eine Auswahl von besonders charakteristischen Witzen der genannten Sammlung von R. Piel präsentiert. (shrink)

Niniejszy artykuł traktuje o możliwościach i powinnościach procesu nauczania fonetyki na polskich uczelniach wśród studentów germanistyki. Zważywszy na bardzo dobrą podstawę poprawnej wymowy, jaką jest korzystna baza artykulacyjna Polaków, jak też rónorodność metod, które powinny być stosowane podczas uczenia fonetyki, nie ulega wątpliwości, że studenci są w stanie sprostać bardzo wysokim wymaganiom stawianym przez wykładowców. Zawarta w artykule baza pojęciowa jest jedną z metod, które winno się wykorzystywać, aby osiągnąć rzeczony cel. A zatem obok nader świadomej artykulacji niemieckich głosek na (...) zajęciach fonetyki na kierunku germanistyki jest również miejsce dla dwóch kolejnych zdecydowanie bardziej praktycznych metod. Chodzi tu oczywiście o metodę werbo-tonalną oraz metodę zmierzającą do automatyzacji jedynie okazyjnie poprawnie artykułowanych głosek. (shrink)

Niniejszy artykuł stanowi praktyczną analizę czasowników utworzonych od jednego rdzenia -sprechen przy wykorzystaniu wszystkich możliwych w tym przypadku przedrostków czasownikowych. Celem analizy było jednakże nie tylko stworzenie części praktycznego słownika, w którym oprócz przykładów łączliwości danych czasowników na wzór istniejących słowników języka niemieckiego zawarte zostały również informacje dotyczące ich walencji, lecz biorąc pod uwagę całościowo badany paradygmat, chodziło o wykazanie zależności walencyjnych pomiędzy poszczególnymi derywatami, czyli ukazanie wpływu przedrostków na zmianę walencji czasownika o rdzeniu -sprechen.

The main focus of this article is the question of the aesthetics of an unaesthetic ruined space.The author also pays particular attention to the ambivalence that exists in contemporary derelict architecture, referred to as ‘modern ruins’, and tries to show that such locations can be viewed as an ‘in‑between’ space.

I begin with by discussing cases that seem to show that a range of norms – norms like Choose the best!, Believe the truth!, and even Keep your promises! – fail to map out an important part of normative space. At the core of the problem is the observation that in some cases we can only conform to these norms by luck, in a way that is not creditable to us. I outline a prevalent diagnosis of the problem of luck, (...) which I label perspectivist. According to this diagnosis, the problem with a range of objectivist norms is that they make reference to facts that may lie outside our perspectives, not being present to our minds. An agent’s perspective is a kind of representation of the world: her evidence, knowledge, beliefs, experiences, etc. The first aim of this paper is to argue that the perspectivist diagnosis of the problem of luck is not ultimately correct. The correct diagnosis, I argue, is feasibilist: in some situations it is not feasible to choose, act, or believe in ways that conformity to objectivist norms robustly depends on. That is, it is sometimes not feasible to manifest dispositions that robustly enough track what one ought to do or believe, according to norms like those listed above. The same, I argue, is true of perspectivist norms: sometimes it is not feasible to track facts about our own perspectives. This shift in focus from the limits of our perspectives to limits on what dispositions it is feasible to manifest has, I argue, deep ramifications for normative theory. My second aim is to sketch an alternative, feasibilist way of thinking about a more subject-directed kind of normativity, one that takes into account our limitations as human agents. The result is a normative picture that unifies the practical and theoretical domains. (shrink)

Faced with current urgent calls for more trust in experts, especially in high impact and politically sensitive domains, such as climate science and COVID-19, the complex and problematic nature of public trust in experts and the need for a more critical approach to the topic are easy to overlook. Scepticism – at least in its Humean mitigated form that encourages independent, questioning attitudes – can prove valuable to democratic governance, but stands in opposition to the cognitive dependency entailed by epistemic (...) trust. In this paper, we investigate the tension between the value of mitigated scepticism – understood as the exercise of reason-based doubt in a particular domain – and the need for trust in experts. We offer four arguments in favour of mitigated scepticism: the argument from loss of intellectual autonomy; the argument from democratic deficit; the argument from the normative failures of science; and the argument from past and current injustices. These arguments highlight the tension between the requirements for trust and justified scepticism about the role of experts. One solution, which we reject, is the idea that reliance, rather than trust, is sufficient for the purposes of accommodating experts in policy matters. The solution we endorse is to create a ‘climate of trust’, where questioning experts and expertise is welcomed, but the epistemic trust necessary for action upon information which the public cannot obtain first-hand is enabled and encouraged through structural, institutional, and justice-based measures. (shrink)

As it emerged from philosophical analyses and cognitive research, most concepts exhibit typicality effects, and resist to the efforts of defining them in terms of necessary and sufficient conditions. This holds also in the case of many medical concepts. This is a problem for the design of computer science ontologies, since knowledge representation formalisms commonly adopted in this field do not allow for the representation of concepts in terms of typical traits. However, the need of representing concepts in terms of (...) typical traits concerns almost every domain of real world knowledge, including medical domains. In particular, in this article we take into account the domain of mental disorders, starting from the DSM-5 descriptions of some specific mental disorders. On this respect, we favor a hybrid approach to the representation of psychiatric concepts, in which ontology oriented formalisms are combined to a geometric representation of knowledge based on conceptual spaces. (shrink)

Metaphor in Experience of Musical Work. Account of Roger Scruton's Theory Author analyses Roger Scruton's theory of metaphorical transfer outlined in his The Aesthetics of Music. Tone and a special kind of listening constitute the main elements of music in Scruton's music aesthetics. It is through the listening experience, one in which physical sound changes into musical tone, that music comes into being. The change - Scruton argues - takes place when spatial and time metaphors are employed to describe and (...) name what we listen to. Author further examines Scruton's theory, his concept of metaphor and metaphorical transfer and also his account of experience of music understood as an experience of double intentionality. In conclusions, author argues that Scruton's account of music is inspirational and phenomenologically true even if -author feels - it fails to explain what is really unique in the listening experiences of music. (shrink)

The general topic of this paper is the ontological commitment to so-called "fictitious objects", that is, things and characters of fictional stories, like Sherlock Holmes and Pegasus. Discourse about fiction seems to entail an ontological commitment to fictitious entities, a commitment that is often deemed inconsistent with empirical facts. For instance, "Pegasus is a flying horse" seems to entail "There are flying horses" as well as "Pegasus exists" (according to some widely accepted logical principles). I discuss two solutions that have (...) been proposed in the literature. The first one amounts to rejecting sentences like "Pegasus is a flying horse" as false, at least if they are taken at face value. This solution is called the "story operator strategy". It consists in paraphrasing sentences like "Pegasus is a flying horse" by means of the expression "according to a story" such that they are interpreted as an elliptic formulation of, e.g., "According to a story, Pegasus is a flying horse". I spell out the difficulties of the story operator strategy and opt for a realist ontology of fiction. A novel interpretation of the story operator "according to a story" is given, which is not only consistent with but even sheds new light on such a realist ontology. In particular, it is shown how the story operator can be used as a tool to introduce the so-called "modes of predication distinction" (which is an essential ingredient of many realist ontologies of fiction) in a commonsensical way. (shrink)

the article presents Jean Paul Sartre’s idea of the human body and the bodiliness described in his book Being and nothingness (1943). In this book, Sartre argued that every human relation is based on the objecti cation of one human by another, and entering into empathic contact is basically impossible. the author of the article has con onted this thesis with contemporary psychological and neuropsychological thought (mirror neuron theory) and has investigated how the category of empathy functions in literary studies. (...) A very important part of this article is the re ection on the presence and topicality of Sartre’s beliefs in the literature. the author has conducted an interpretation of Witold gombrowicz’s story Tancerz mecenasa Kraykow‐ s ego (1926) om the collection Bakakaj (1957), and has shown that the ideas presented by Sartre are re ected there in a very interesting way. Sartre’s philosophy turns out to be abso‐ lutely up‐to‐date right now, more than many psychological theories — it not only supplies a philosophical base for the analysis of human relations (those also presented in literature), but also gives a certain tool for describing them in the form of speci c language and terminology. (shrink)

Już w latach sześćdziesiątych zjawisko walencji znacznie zyskało na znaczeniu. Przyczyną tego mógł być fakt, iż gramatyka oparta na teorii walencji w coraz większym stopniu znajdowała swoje miejsce w nauczaniu języków obcych. W procesie uczenia się języka obcego istnieje bowiem zależność pomiędzy przyswajaniem znaczeń słów a zapamiętywaniem ich struktur syntaktycznych, co niewątpliwie bazuje na zjawisku walencji. Punktem wyjścia tej tezy jest zasada, według której wyrazy o podobnym znaczeniu tworzą konstrukcje o podobnej składni, co z kolei wypływa z faktu, iż wyrazy (...) bliskoznaczne wykazują podobne cechy walencyjne. Problem pojawia się podczas przyswajania języka obcego, albowiem język ojczysty w większym lub mniejszym stopniu wpływa na proces uczenia się. Chodzi tu oczywiście o zjawiska: transferu (pozytywnego oddziaływania języka ojczystego na język obcy) oraz interferencji (negatywnego wpływu), z czego zjawisko interferencji zaistniałe poprzez przenoszenie konstrukcji języka ojczystego na konstrukcje w języku obcym prowadzi do tego, że uczący się popełniają błędy. Biorąc pod uwagę sposób przedstawiania składni i konstrukcji językowych w oparciu o teorię walencji, nie da się zaprzeczyć, iż wzrasta zapotrzebowanie na informacje o cechach walencyjnych głównych części mowy (czasowników, rzeczowników oraz przymiotników). Językoznawcy starają się wyjść temu naprzeciw i redagują słowniki walencyjne, w których oprócz takich właśnie informacji zawierane są również modele poprawnych konstrukcji zdaniowych z danym słowem. W Niemczech od połowy XX w. istnieją dwa instytuty, gdzie prowadzone są badania nad zjawiskiem walencji poszczególnych części mowy: das Herder-Institut der Universität Leipzig oraz das Institut für deutsche Sprache Mannheim. W prezentowanym artykule przedstawione zostały słowniki zredagowane przez językoznawców działających w tych instytutach, jak również inne koncepcje słowników walencyjnych. Na uwagę zasługują tu przede wszystkim prace kontrastywne, jak np. opisany w artykule Słownik walencyjny niemieckich i polskich czasowników (N. Morciniec, L. Cirko i R. Ziobro). Analizie poddane zostały każdorazowo: budowa słownika, informacje zawarte przy poszczególnych hasłach, adresat, założenia oraz praktyczność danej pozycji. (shrink)

This paper presents gesture as an element of aesthetic experience of musical work. It focuses on specific dialectics of gesture in musical works as that which is visual or highlighted and at the same that which speaks to the listener. The difficulty in describing what constitute musical expressive gesture is there to guide us. The gesture stands in way of recognizing meaning and providing communication but at the same time that, which speaks to the listener is the most secluded, intimate (...) part of musical experience. (shrink)

Autorka rozważa relacje między wartościami, szczególnie moralnymi, a dziełem muzycznym. Przedstawiając najpierw rozumienie wartości w filozofii Romana Ingardena, a następnie przywołując przykładowe sformułowania moralizmu w odniesieniu do muzyki (autorstwa Rogera Scrutona, Platona i Petera Kivy’ego), autorka pyta, czy możemy uważać dzieło muzyczne za nośnik wartości moralnych. Następnie badając, w jaki inny sposób dzieło muzyczne może być związane z wartościami moralnymi, autorka dochodzi do wniosku, że relacje między wartościami moralnymi a dziełem muzycznym należą do stosunków subtelnych i być może tym, co (...) zawdzięczamy dziełom muzycznym jest umiejętność słuchania. (shrink)

Author refers to theories of mater and form, trying to find a way to establish the material grounds for musical sound. From Aristotle basic definition of physis author turns to Roger Scruton and his doubts whether what listeners hear as music, tone and even sound may be found among the physical things.

Niniejszy tekst traktuje o potencjale teorii walencji – o możliwości wykorzystania jej w różnych dziedzinach nauki o języku i dydaktyki, głównie zaś o korzyściach związanych z umieszczaniem informacji dotyczącej łączliwości poszczególnych leksemów w słownikach. Celem artykułu jest analiza przydatności opublikowanych dotychczas słowników walencyjnych, wyodrębnienie czynników powodujących, iż nie cieszą się one zainteresowaniem oraz próba weryfikacji danych zawieranych w takich słownikach, aby mogły stać się słownikami użytkowymi. Fakt, iż opracowanie dobrego słownika walencyjnego stwarza leksykografom i lingwistom ogromne trudności, nie powinien jednak (...) działać demotywująco. Nawet jeśli nie da się uniknąć błędów, koncept słownika walencyjnego oraz gramatyki opartej na teorii walencji powinny być krok po kroku korygowane i udoskonalane, tak że w końcu będzie możliwe opracowanie optymalnej wersji, która może stać się bardzo przydatnym i chętnie używanym słownikiem. (shrink)

The author points out to the rehabilitation of listening which occurs in Lyotard's philosophy in the field of his aesthetic analysis. The philosophical grasping of time and especially the instant is being explained in Lyotard through the listening mode and in invoking the aural experiences and the experiences of sound. The author suggests that the category of listening is often used in place of the category of aesthetic and as metaphor of the aesthetic perception. In contrast to seeing, listening can (...) be undertaken together with other sensual experiences and thus it allows for a more polyphonic experience. Listening, author maintains, is a very special type of experience, on one hand it is open and welcoming, on the other discrete and prone to solitude, qualitatively changing its course. (shrink)

Autorka przedstawia analizę pojęcia wstrząsu jako kategorii estetycznej użytej przez Th. Adorno w kontekście niemożności odbioru muzyki nowej. Nawiązując do Filozofii nowej muzyki oraz Teorii estetycznej autorka wyznacza kilka sposobów opisu i rozumienia wstrząsu, jakie znaleźć można u Adorno. Przy okazji śledząc tok myślenia filozofa zadaje sobie pytanie o to, czy wstrząs, o którym pisze Adorno jest zasadniczo czymś negatywnym, czym też może autor widzi w tym, gwałtownym sposobie reakcji na muzykę nową – ratunek.

Music, as sung and listened to, has been described in many a tale as powerful and transformative. Yet, the important question is not so much if that claim is true or whether it may be verified, but what kind of power and transformation are alluded to in those mythical and literary sources? Taking these symbolic claims and elaborating on their possible meaning, alongside thinkers such as Carolyne Abbate or Roland Barthes, proceeds to find ways in which these claims may suggest (...) different roles that music and singing play in human lives. As much as current musicological and anthropological academic narratives point to the power and its negotiation in society, there is more to singing voices’ charms than this. The author points to an important transformation that happens when the human existential qualities found in the voice’s imperfections (its materiality) are matched with the music’s aesthetic qualities (its beauty, sublimity, its symmetry, its impression) to transform the listener and make her listen. (shrink)

Author begins with setting up a problematics of relations between values and evaluation in art and aesthetics experience. Following Bohdan Dziemidok work on American Axiology and Aesthetics (2014) author offers her remarks on the subject and joins the discussion on values and qualities and the possibility of assessing and evaluating the work of art with or without grounding it in aesthetic experience. Following Ingarden’s aesthetic phenomenology and turning to Władysław Stróżewski, author suggests that the values are a necessary part of (...) any aesthetic theory yet the understanding of the work of art and its proper evaluation should also place the values in the proper if changing cultural and historical context. (shrink)

Autorka nawiązuje do artykułu J.F. Lyotarda „A Few Words to Sing” w której filozof podejmuje się analizy utworu Sequenza III Luciano Berio napisanego i śpiewanego przez Cathy Bereberian. „A Few Words to Sing” jest przykładem podejmowania przez Lyotarda tematów muzycznych „na granicy”. W tym konkretnym przypadku autorka sugeruje, że wspomniana analiza bardzo dobrze wpisuje się w postulowane przez Lyotarda kategorie figury oraz oddania głosu [ofierze] w opozycji wobec tego co [czysto]estetyczne (resisting the aesthetic). Zainteresowania muzyczne Lyotarda, być może nie tak (...) wyeksponowane jak jego zainteresowania obrazem (choć kategorie figury i gestu okazują się łatwo przekraczać granice rodzajów sztuki) także bardzo wyraźnie wskazują na szczególny rodzaj [anty]estetyki uprawiany przez Lyotrada, gdzie udzielenie głosu ofierze staje się istotnym, jeśli nie podstawowym kryterium sztuki. (shrink)

Summary: In this paper author maintains that the term “ideal border” used by Roman Ingarden several times in his writing on music perception has more to offer than its face value suggests. The term is ambiguous and in its first reading seems to imply that Ingarden's take on musical work is all but coherent. Yet author tries to show that the term itself if taken seriously in its various possible interpretations makes Ingarden's aesthetics of music more interesting and inspiring then (...) ever. The musical work seen as wobbly yet somehow graspable ideal [border] which is at the same time the point of departure and the point of destination for composers, artists and listeners in their respective experiences, makes Ingarden's music aesthetics more accessible and more telling in its attempt to discover the true nature of our aesthetic perception of music. (shrink)

In his article untitled Messages in Art Jerrold Levinson discusses the idea of a message behind a work of art. He argues that despite certain disclaimers put forward by artists it is „hard to deny that artworks (...) very often do have messages, and far from inexpressible ones”. From given examples it would seem that Levinson assumes that musical work just as other artworks sometimes generate messages and that in order for a work of music to be successful in expression (...) this message should be comprehensible and certainly not incoherent. The author of this paper draws on Levinson's “Messages in Art” as well as his “Music as Narrative and Music as Drama” to explore further the issues mentioned above. In particular the author argues that seeing musical works through the message it may generate is somewhat reductive and that musical work as well as other artworks are prone to abiding by an aesthetic code and therefore even when they allow for interpretation in terms of messages or morals these messages are incoherent or vague at best. (shrink)

Referat wskazuje na trudną do ukazania w pełni relację między wykonawcą muzyki wokalnej a jego ciałem. Autorka sugeruje, że różnice w traktowaniu (nazywaniu, określaniu i ukazywaniu) roli ciała w tej relacji wynikają z kulturowych nawyków. Z łatwości bądź trudności w odwoływaniu się do ciała jako ważnego elementu ekspresji, produkcji i ugruntowania twórczości artystycznej w tym twórczości muzycznej. Odwołując się do trzech tradycji wokalnych, do wokalizy, improwizacji i zabawy muzycznej, w których ciało traktowane było zawsze jako element tworzenia muzyki, czy to (...) poprzez instrumentalne potraktowanie ciała (np. jako elementu rezonującego) czy poprzez oparcie się na cielesnym ugruntowaniu dźwięku w postawie, w wykorzystaniu rąk i tradycyjnych rezonatorów piersiowego i głowowego w tradycji śpiewu operowego, autorka porównuje różny sposób odkrywania i zakrywania roli i znaczenia ciała. Analiza przykładów pochodzących z różnych tradycji i stylów muzycznych wskazuje na niezwykle silne cielesne osadzenie śpiewu. Różnica polega tutaj na uwidocznieniu tego osadzenia. Zależności pomiędzy wykonywaniem muzyki wokalnej a przygotowaniem i odpowiednim wykorzystaniem ciała są bardziej widoczne np. w tradycji afrykańskiej czy kanadyjskich Inuit, a zdecydowanie zakrywane (tj. np. czynione sprawą „techniki” i przygotowania wykonawcy) w europejskiej tradycji artystycznej śpiewu operowego. (shrink)

In this chapter what I call the “backside” of habit is explored. I am interested in the philosophical implications of the physical and physiological processes that mediate, and which allow for what comes to appear as almost magic; namely the various sensorimotor associations and integrations that allows us to replay our past experiences, and to in a certain sense perceive potential futures, and to act and bring about anticipated outcomes – without quite knowing how. Thus, the term “backside” is meant (...) to refer both the actual mediation and the epistemic opacity of these backstage intermediaries that allow for the front stage magic. The question is if the epistemic complexities around sensorimotor mediation gives us valuable insights into the nature of human agency and further how it might begin to show us new ways to think of the mind as truly embodied yet not reducible to any finite body-as-object. (shrink)

«Fortaleza» y «debilidad» son dos adjetivos que se han utilizado prolijamente en la literatura científica sobre institucionalismo para describir la permanencia o, por el contrario, la porosidad y maleabilidad de las reglas y principios rectores en los que están atrincheradas las instituciones que sobreviven en equilibrio y, por tanto, no son alteradas unilateralmente.

Section III of part IV of Book I of Hume's Treatise entitled “Of the ancient philosophy” has been virtually ignored by most Hume scholars. Although philosophers seem to concentrate on sections II and VI of part IV and pay little or no attention to section III, the latter section is paramount in showing how serious Hume's skepticism is, and how Hume's philosophy, contrary to his intention, is far removed from "the sentiments of the vulgar". In this paper I shall first (...) explore Hume's view on ancient philosophy as it is presented in section III, and I shall particularly focus on his discussion of identity and simplicity of bodies. Second, I shall argue that Hume's account of identity and simplicity in terms of qualities is at best unsatisfactory. Finally, I shall try to show that Hume's advice to hold a "moderate" skepticism cannot be taken seriously. On the contrary, Hume seems to hold an "extravagant" skepticism, since he claims that there is a contradiction between our most fundamental natural beliefs, as well as between our natural beliefs and philosophical reasoning. (shrink)

Although cognitivism has lost some ground recently in the philosophical circles, it is still the favorite view of many scholars of emotions. Even though I agree with cognitivism's insight that emotions typically involve some type of evaluative intentional state, I shall argue that in some cases, less epistemically committed, non-propositional evaluative states such as mental pictures can do a better job in identifying the emotion and providing its intentional object. Mental pictures have different logical features from propositions: they are representational, (...) and some may or may not portray actual objects aptly. Yet, unlike propositional attitudes, mental pictures do not allow for objective criteria by which one can judge that a certain picture is an apt portrait of someone or something. (shrink)

This paper advances the view that the history of philosophy is both a kind of history and a kind of philosophy. Through a discussion of some examples from epistemology, metaphysics, and the historiography of philosophy, it explores the benefit to philosophy of a deep and broad engagement with its history. It comes to the conclusion that doing history of philosophy is a way to think outside the box of the current philosophical orthodoxies. Somewhat paradoxically, far from imprisoning its students in (...) outdated and crystallized views, the history of philosophy trains the mind to think differently and alternatively about the fundamental problems of philosophy. It keeps us alert to the fact that latest is not always best, and that a genuinely new perspective often means embracing and developing an old insight. The upshot is that the study of the history of philosophy has an innovative and subversive potential, and that philosophy has a great deal to gain from a long, broad, and deep conversation with its history. (shrink)

Even when they are defined with precision, one can often read and hear judgments about the vagueness of heuristics in debates about heuristic reasoning. This opinion is not just frequent but also quite reasonable. In fact, during the 1990s, there was a certain controversy concerning this topic that confronted two of the leading groups in the field of heuristic reasoning research, each of whom held very different perspectives. In the present text, we will focus on two of the papers published (...) in Psychological Review, wherein the arguments of each of these groups were presented:. (shrink)

Аннотация Понятие «парресия» впервые появляется в греческой литературе в V в. до н. э. Парресия — это возможность говорить свободно и открыто, не считаясь с авторитетами, говорить то, что без этого права может привести к наказанию или смерти. Парресия позволяла говорить правду властям, принося пользу тому, кто властвует, кому зачастую не хватает понимания сути реального положения дел. 1 Перевод статьи выполнен С. В. Борисовым по изданию: Tillmanns, Maria daVenza (2022). “How Parrhesia in Doing Philosophy With Children: Develops Their Touchstones (...) of Reality”. International Journal of Philosophical Practice, vol. 8, no. 1, pp. 1-11. В своей книге «Занятия философией с детьми в начальной школе: сложная деятельность» Берри Хисен утверждает, что занятие философией с детьми является формой парресии, поскольку побуждает детей говорить свободно и открыто. Парресия изменяет отношения между взрослым и ребенком. Серьезное отношение взрослых к детям как полноправным гражданам дает детям возможность серьезно относиться к себе, а также нести ответственность за свои мысли и чувства. Обосновывая свои мысли и чувства и прислушиваясь к мнению своих сверстников, дети становятся критическими слушателями не только других, но и самих себя. Они узнают, что то, что они думают и чувствуют, имеет вес, имеет значение в глазах других, что повышает самооценку. В процессе философствования дети также вырабатывают свои собственные критерии («пробные камни») реальности. Более того, для ощущения целостности и обоснованности того, кто мы есть, необходимо самопознание, что дает нам осознание цели и направления развития. (shrink)

In this paper art history and visual studies, the disciplines that study visual culture, are presented as a field whose conjectural paradigm can be used to understand the epistemic problems associated with abduction. In order to do so, significant statements, concepts and arguments from the work of several specialists in this field have been highlighted. Their analysis shows the fruitfulness and potential for understanding the study of visual culture as a field that is interwoven with the assumptions of abductive cognition.

Drawing on phenomenological literature author presents understanding of the aesthetic experience of the musical work pointing to several things: 1. the deep grounding of the experience in myth and Orphic tradition, 2. to the metaphor of building worlds and 3. to being in the moment as one of the most important description of the experience of musical work. Further on author underlines the dynamic as well as fickle character of the experience of musical work, suspended between the sensual audio experience (...) and the conscious mental one. Phenomenological descriptions capture the aesthetic experience of musical work as processual, subjective, emotional, quality based and unfinished, in which they realize perfectly the complexity of the experience, claims the author. (shrink)

Autorka chciałaby prześledzić niektóre schematy cielesnych zachowań i podstaw w odniesieniu do indywidualnego śpiewu oraz do gry na wiolonczeli w odniesieniu do pojęć piękna, wolności i przemocy. W rezultacie tych analiz chciałaby wskazać na przełamywanie zastanych cielesnych schematów na rzecz muzyki (lepszej gry, lepszego dźwięku, lepszego brzmienia) np. u wirtuozów instrumentalistów Mstislava Rostropovicha czy 2 Cellos a także we współczesnej pedagogice muzycznej oraz u śpiewaków wirtuozów muzyki popularnej, np. Whitney Houston. Zastanawianiu się nad tym, jak dochodzi do przełamania oraz „uwolnienia (...) się” ciała, o ile rzeczywiście z tym mamy do czynienia, w ekspresji wykonania towarzyszyć będzie pytanie o to, w jaki sposób i o ile to właśnie ciało/cielesność (rozumiana tutaj organicznie i funkcyjnie) dyktuje konkretne zachowania wyzwalając się stopniowo z nawyków i dyktatów kultury, a na ile należałby tutaj mówić o rewolucji estetycznej i zastępowaniu jednych schematów (a może ideałów) przez inne. (shrink)

Music presents itself as a process, a continuation, following through. Musical works and music experience is perceived as development, succession, dialogical reaching out and harmonizing. Not one process but many. Among those various processes that make music the author focuses on a specific process of human development, which occurs during listening as much as during performing music. This is a process of growing and self-realization. In the course of the paper following the processual character of music, author turns to Maurice (...) Merleau-Ponty and Mikel Dufrenne in the phenomenological tradition, to Jerrold Levinson and his understanding of music through a listening moment to moment process and also to Theodor Adorno and his way of explaining music as a process of dialectical development. (shrink)

What does it mean to be an aesthetic beholder? Is it different than simply being a perceiver? Most theories of aesthetic perception focus on 1) features of the perceived object and its presentation or 2) on psychological evaluative or emotional responses and intentions of perceiver and artist. In this chapter I propose that we need to look at the process of engaged perception itself, and further that this temporal process of be- coming a beholder must be understood in its embodied, (...) contextual and dynamic speci- ficity. Through both phenomenological and neuroscientific explorations I analyze what is characteristic about a more “aesthetic stance” and argue that there is a certain asym- metry between beholder and beheld, which has to do with a disengagement of goal- directed action, and which allows for other kinds of perceptual involvement than in a more “practical stance”. It is a multi-disciplinary project integrating a sensorimotor no- tion of aesthetic affordances, 18th century philosophy, and large-scale brain network findings. What ensues is a new dynamic framework for future empirical and theoretical research on aesthetic perception. (shrink)

In this paper I propose a way of characterizing human agency in terms of the concept of a two‐way power. I outline this conception of agency, defend it against some objections, and briefly indicate how it relates to free agency and to moral praise‐ and blameworthiness.

In 1969 Harry Frankfurt published his hugely influential paper 'Alternate Possibilities and Moral Responsibility' in which he claimed to present a counterexample to the so-called 'Principle of Alternate Possibilities' ('a person is morally responsible for what he has done only if he could have done otherwise'). The success of Frankfurt-style cases as counterexamples to the Principle has been much debated since. I present an objection to these cases that, in questioning their conceptual cogency, undercuts many of those debates. Such cases (...) all require a counterfactual mechanism that could cause an agent to perform an action that he cannot avoid performing. I argue that, given our concept of what it is for someone to act, this requirement is inconsistent. Frankfurt-style alleged counterexamples are cases where an agent is morally responsible for an action he performs even though, the claim goes, he could not have avoided performing that action. However, it has recently been argued, e.g. by John Fischer, that a counterexample to the Principle could be a 'Fischer-style case', i.e. a case where the agent can either perform the action or do nothing else. I argue that, although Fischer-style cases do not share the conceptual flaw common to all Frankfurt-style cases, they also fail as counterexamples to the Principle. The paper finishes with a brief discussion of the significance of the Principle of Alternate Possibilities. (shrink)

No two individuals with the autism diagnosis are ever the same—yet many practitioners and parents can recognize signs of ASD very rapidly with the naked eye. What, then, is this phenotype of autism that shows itself across such distinct clinical presentations and heterogeneous developments? The “signs” seem notoriously slippery and resistant to the behavioral threshold categories that make up current assessment tools. Part of the problem is that cognitive and behavioral “abilities” typically are theorized as high-level disembodied and modular functions—that (...) are assessed discretely (impaired, normal, enhanced) to define a spectral syndrome. Even as biology reminds us that organic developing bodies are not made up of independent switches, we remain often seduced by the simplicity of mechanistic and cognitive models. Developmental disorders such as autism have accordingly been theorized as due to different modular dysfunctions—typically of cortical origin, i.e., failures of “theory of mind” (Baron-Cohen et al., 1985), of the “mirror neuron system” (Ramachandran and Oberman, 2006), of “weak central coherence” (Happe and Frith, 2006) or of the balance of “empathizing” and “systemizing” (Baron-Cohen, 2009), just to list a few. -/- The broad array of autonomic (Ming et al., 2005; Cheshire, 2012) and sensorimotor (Damasio and Maurer, 1978; Maurer and Damasio, 1982; Donnellan and Leary, 1995; Leary and Hill, 1996; Donnellan and Leary, 2012; Donnellan et al., 2012) differences experienced and reported by people with autism have by such theories typically been sidelined as “co-morbidities,” possibly sharing genetic causes, but rendered as incidental and decisively behaviorally irrelevant symptoms—surely disconnected from cognition. But what if the development of cortically based mental processes and autonomous control relies on the complexities and proper function of the peripheral nervous systems? Through such an “embodied” lens the heterogeneous symptoms of autism invites new interpretations. We propose here that many behavioral-level findings can be re-defined as downstream effects of how developing nervous systems attempt to cope and adapt to the challenges of having various noisy, unpredictable, and unreliable peripheral inputs. (shrink)

Human nature has always been a foundational issue for philosophy. What does it mean to have a human nature? Is the concept the relic of a bygone age? What is the use of such a concept? What are the epistemic and ontological commitments people make when they use the concept? In What’s Left of Human Nature? Maria Kronfeldner offers a philosophical account of human nature that defends the concept against contemporary criticism. In particular, she takes on challenges related to (...) social misuse of the concept that dehumanizes those regarded as lacking human nature (the dehumanization challenge); the conflict between Darwinian thinking and essentialist concepts of human nature (the Darwinian challenge); and the consensus that evolution, heredity, and ontogenetic development results from nurture and nature. After answering each of these challenges, Kronfeldner presents a revisionist account of human nature that minimizes dehumanization and does not fall back on outdated biological ideas. Her account is post-essentialist because it eliminates the concept of an essence of being human; pluralist in that it argues that there are different things in the world that correspond to three different post-essentialist concepts of human nature; and interactive because it understands nature and nurture as interacting at the developmental, epigenetic, and evolutionary levels. On the basis of this, she introduces a dialectical concept of an ever-changing and “looping” human nature. Finally, noting the essentially contested character of the concept and the ambiguity and redundancy of the terminology, she wonders if we should simply eliminate the term “human nature” altogether. (shrink)

I am proposing here an examination o f the text Reading Capital, written by Louis Althusser in 1965. I will consider it as a text in the history o f philosophy. In Reading Capital Althusser explicitly asks which philosophy provides the basis, the foundation, for Marx’s scientific work? In this sense, Reading Capital is, at the same time, a text in the history o f philosophy and a text in the philosophy o f science. In research on Marx’s philosophy, it (...) becomes essential in the Althusserian argument to consider Marx’s historical position in relation to the school o f classical economy, on the one hand, and to Hegel’s philosophy, on the other. In other words, it is a matter of determining Marx ’s p o sitio n in a history of science and in a history of philosophy. (shrink)

How and when do we learn to understand other people’s perspectives and possibly divergent beliefs? This question has elicited much theoretical and empirical research. A puzzling finding has been that toddlers perform well on so-called implicit false belief (FB) tasks but do not show such capacities on traditional explicit FB tasks. I propose a navigational approach, which offers a hitherto ignored way of making sense of the seemingly contradictory results. The proposal involves a distinction between how we navigate FBs as (...) they relate to (1) our current affordances (here & now navigation) as opposed to (2) presently non-actual relations, where we need to leave our concrete embodied/situated viewpoint (counterfactual navigation). It is proposed that whereas toddlers seem able to understand FBs in their current affordance space, they do not yet possess the resources to navigate in abstraction from such concrete affordances, which explicit FB tests seem to require. It is hypothesized that counterfactual navigation depends on the development of “sensorimotor priors,” i.e., statistical expectations of own kinesthetic re-afference, which evidence now suggests matures around age four, consistent with core findings of explicit FB performance. (shrink)

Las definiciones de argumentación son tan variadas como las distintas posiciones existentes en torno a la pregunta de qué hacemos exactamente cuando argumentamos y cuándo estamos, de hecho, argumentando. Incluso el mismo autor puede ofrecer más de una definición de lo que entiende por argumentación; en parte, porque el problema de la argumentación no se circunscribe a un solo ámbito, ni del conocimiento ni de la vida práctica.

Wydane w latach 1782-1786 Niemieckie baśnie ludowe Johanna Karla Augusta Musausa, znanego oświeceniowej publiczności autora poczytnych Podróży fizjognomicznych, przyjęto początkowo entuzjastycznie, uznając je za wyjątkowo udaną formę literaryzacji elementów baśniowej tradycji ustnej i pisanej oraz podkreślając walory "dowcipnej" narracji. W wieku XVIII pojęcie "baśni" (Miirchen) miało szerokie znaczenie. Słowniki i leksykony wskazują na to, iż pojęcia: "bajka" (Fabel), "baśń" (Mcirchen), "podanie" (Sage) i "legenda"(Legende) mogły być używane zamiennie. Musaus definiuje we wstępie do swego zbioru zatytułowanym Słowo wstępne do pana Dawida (...) Runkela, będącym humorystyczną autoprezentacją pisarza i jego baśni, pojęcie "baśni" jako "poetę cudowną" (wunderbare Dichtung), przemawiającą w sposób szczególny do wyobraźni czytelnika. Taka definicja baśni pozwoliła zebrać Musausowi w swym zbiorze teksty, które według dzisiejszych kryteriów określono by w większości jako podania. Ukazanie się w roku 1812 pierwszego tomu Baśni dziecięcych i domowych braci Jakuba i Wilhelma Grimmów było wydarzeniem epokowym w historii baśni. Baśnie braci Grimmów na długo stały się normą o uniwersalnym znaczeniu, według której oceniano baśniowość tego typu utworów. Podług romantycznej miary Grimmów oceniano również oświeceniowe baśnie Musausa, a ocena ta najczęściej nie wypadała pozytywnie. Artykuł przedstawia recepcję Niemieckich baśni ludowych Musausa u braci Grimmów, Ludwika Tiecka, Achima von Arnima i u nawiązującego bezpośrednio do romantycznych koncepcji Grimmów Ludwika Bechsteina, uwypuklając na ich przykładzie różnicę w ujęciu fenomenu baśniowości w oświeceniu i romantyzmie. (shrink)

It is generally agreed that for blame to be appropriate the wrongdoer must be blameworthy. However, blameworthiness is not sufficient for appropriate blame. It has been argued that for blame to be appropriate the blamer must have standing to blame. Philosophers writing on the topic have distinguished several considerations that might defeat someone’s standing to blame. This paper examines the underexplored consideration of how personal relationships can influence who has the standing to express blame. We seem to assume that if (...) we do not stand in the right relation to the wrongdoer, it is not our business to blame them. I identify three challenges to this view. First, we do not know what is wrong with meddling (whether it is morally or prudentially wrong). Second, there are cases where we have no close relation to the wrongdoer, but where we seem to have standing nonetheless – murder and other serious moral offences are examples of this. Third, we don’t seem to have a clear conception of what ‘standing’ means, and this makes it hard to see how discussion on standing can help us determine the propriety of blame. This paper defends the notion of standing as a propriety condition on blame in cases of meddling. I argue that personal relationships influence who has the standing to blame through constitution of relationship-specific norms; and that the role these norms play in developing and regulating our relationships can explain why meddlesome blame is morally wrong. (shrink)

The article is a more detailed consideration of the problems that were outlined in the first part of this study, “The Application of the Proprioception of Thinking in Doing Philosophy with Children” (Socium and Power, 2019, no. 4). This time, the author pays attention to the characterization of thinking as a process in the practice of philosophizing with children, justifying the effectiveness of this practice, which forms the awareness of actions and develops emotional intelligence. The author contrasts static abstract thinking (...) with the dynamics of a tacit concrete process of thought. Philosophizing with children in a dialogue form completely engages in the thought process, focuses on the very thinking, which is constantly developing taking into account different points of view, is complicated and deepens the understanding on an emotional level. (shrink)